Mistrzowie architektury wnętrz i ich dzieła

Autorem artykułu jest Adam Topor

Specyficzne kompozycje przestrzenne wnętrz pozwalały w mistrzowski sposób na planowanie całych kompleksów bez wyraźnego podziału na poszczególne pomieszczenia. Po za celami praktycznymi wynikającymi z wymogów określonych w kulturowym kanonie specyfika architektury dekoracyjnej we wnętrzach spełniała również określone funkcje estetyczne. W Chinach od najdawniejszych czasów istniały przestrzegane przez architektów zasady kompozycji, wymagające stopniowego odkrywania przed gościem całych kompozycji pięknie wymodelowanych wnętrz. Najbardziej rozpowszechnionym typem kompozycji jest wolno stojący "ścienny" kompleks oparty między drewnianymi kolumnami.

Architektura dekoracyjna, często o bardzo skomplikowanym zarysie była wykorzystywana przez architektów i rzemieślników do zwiększenia dekoracyjności zespołu wnętrz. Kompozycyjną strukturę podkreślano przez powszechnie stosowane płaskorzeźby, które we wcześniejszych okresach wypełniały tylko ważniejsze pomieszczenia "galerie", ale z biegiem czasu gdy w architekturze wnętrz coraz większe znaczenie zaczęła odgrywać dekoracyjność form płaskorzeźbą i reliefami zaczęto pokrywać całe powierzchnie kompleksów.

Motywy były przeróżne obok postaci zwierząt i ptaków szczególnie rozpowszechnione było stosowanie motywów smoków - symboli cesarzy oraz feniksów - symboli cesarzowych. W charakterze elementów zdobniczych stosuje się także cenione przez historyków inskrypcje, pieczęcie konfucjańskie oraz kaligrafię poematów i sentencji.

Podobnie jak motywy zwierzęce, roślinne czy kaligraficzne, symetryczne motywy o wyszukanych wzorach zdobią obicia ścienne lub ramy obrazów. Stanowią nie kiedy, niepowtarzalne dzieła sztuki ceramicznej lub grawerskiej. Charakteryzuje je duże bogactwo stylu i form. W odróżnieniu od motywów zwierząt czy ptaków, które były umieszczane pojendynczo pozostałe zdobienia umieszczane były symetrycznie parami od osi głównej kompozycji.

Imponujące elementy architektury dekoracyjnej wnętrz, częstokroć z dominującą formą zdobień ceramicznych, stanowią najbardziej charakterystyczną część wszystkich ważniejszych znanych kompleksów chińskich wnętrz od czasów dynastii Tang.

W klasycznej chińskiej architekturze wnętrz całą niemal powierzchnię ścian i elewacji zajmowały stylowe drzwi i okna, oraz pozostałe elementy tzw. "segmentów ściennych" płaskorzeźby, zwoje itp. Elementy zajmujące powierzchnię drzwi i okien często mają konstrukcję kratową, ażurową bogato zdobioną. Bez względu na to czy były to drzwi lub okno wewnętrzne lub te, które wychodziły na ogród lub ulicę były bardzo urozmaicone pod względem kształtu prześwitu o bardzo wyszukanej ornamentacji (wzory roślinne, stylizowane i wykańczane ceramiką). Rzeźbienia mogły również upiększać krzyżaki, gdzie w ażurowej kracie umieszczano rozetki, stylizowane kwiaty, liście itp.

We wnętrzach mieszkalnych uprzywilejowanych grup społecznych dużą wagę przywiązywano do kolorystyki. Niektóre barwy były zastrzeżone tylko dla wnętrz pałacu cesarskiego np. żółta, złota, purpurowa. Mimo to wnętrza należące niegdyś do właścicieli majątków ziemskich, zamożnych kupców i przedsiębiorców, dziś odrestaurowane przyciągają wzrok jaskrawością barw i bogactwem motywów zdobniczych. ---

Czy kultura chińska jest dla Ciebie równie inspirująca? ShuDian the China Ebooks Library

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl